Türkiye’de bayan olmak, hava karardıktan sonra sokakta yürürken adımlarını hızlandırmak, telefonu daima elinde hazır tutmak, “Bindim-indim” iletilerini kopyalayıp daima birilerine göndermek demektir.
Türkiye’de bayan olmak, her sabah televizyonda bayan cinayeti haberlerini izlerken, “Bugün sıra bana gelmedi.” diye sessizce şükretmektir.
Hani teknolojide çağ atlamıştık ya… Mars’a gidiyor, insansız araçlar üretiyor, dijital ihtilaller yaşıyorduk ya hani… Halbuki Türkiye’de hâlâ bir bayanın güvenliği, telefonun ucundaki sese bağlı. “Eve geldim anne”, “Bindim baba”, “İyiyim abi” cümleleri bizim ülkemizde bayanların ömür garantisi hâlâ.
2024 yılında Bayan Cinayetlerini Durduracağız Platformu’nun datalarına nazaran, tam 394 bayan öldürüldü.
259 bayanın vefatı ise “şüpheli” olarak kayıtlara geçti. “Şüpheli ölüm” diyoruz, halbuki kuşkulu olan bayanların vefatı değil, bu vefatları durduramayan bizim vicdanımız aslında…
Kadınlar niçin öldürülüyor biliyor musunuz? Çünkü kadın…
Çünkü sevdiği kocasından ayrılmak istedi…
Çünkü “seviyorum” dediği sevgilisi onu sevmedi, terk etti diye öldürdü…
Çünkü gülümsemesi yanlış anlaşıldı…
Çünkü başını örtmek istedi, müsaade vermediler…
Çünkü başını açmak istedi, kabul etmediler…
Çünkü okula gitmek, diploma almak istedi…
Çünkü konuta biraz geç geldi…
Çünkü yemek yapmadı…
Çünkü çocukları ağladı…
Çünkü hayır dedi…
Çünkü susturulamadı…
Çünkü yaşamayı seçti…
Peki bayanları en çok kim öldürüyor bu ülkede?
166 bayan, sevdiği kocası tarafından öldürüldü.
45 bayan, ‘seviyorum’ dediği sevgilisi tarafından katledildi.
31 bayan, “babamdır, beni sever” dediği adam tarafından öldürüldü.
22 bayan, doğurup büyüttüğü oğlu tarafından katledildi.
23 bayan, geçmişte ‘seviyorum’ dediği eski sevgilisi tarafından öldürüldü.
30 bayan, boşandığı eski eşi tarafından öldürüldü.
25 bayan, güvendiği akrabaları tarafından öldürüldü.
Bu ülkede bayanların en büyük düşmanı, hiç tanımadıkları yabancılar değil; sevgi bekledikleri, güvendikleri, hayatlarını paylaştıkları adamlardır.
Bir bayan öldürüldüğünde, fail aşikâr. Fakat caydırıcı olmayan yasalar her şeyi kolaylaştırıyor:
Takım elbiseyi giy,
‘Pişmanım’ de,
‘Öldürmek istemedim’ de,
‘Tahrik etti’ de,
‘Bana hakaret etti’ de,
‘Aldatıldığımı düşündüm’ de.
Sonra cezan indirilsin. Bir bakmışsın, 2-3 yıl içinde elini kolunu sallayarak dışarıdasın.
Öyle garip bir ülkeyiz ki, Atatürk’ün 90 yıl evvel Avrupa’dan evvel bayanlara verdiği hakları bugün geri almak isteyenlerin hâlâ “medeniyet” dersi verdiği ülke burası.
Bir genç bayan üniversiteyi dereceyle bitiriyor, iş bulsa bile erkek meslektaşından yüzde 20 daha az kazanacağını bilerek başlıyor hayata. Türkiye’nin en büyük 500 şirketinin sadece %8’ini bayanlar yönetiyor. Çünkü biz hâlâ “kadından yazılımcı olur mu?”, “kadından CEO çıkar mı?” tartışmaları yapıyoruz.
Her üç kız çocuğumuzdan biri hâlâ liseyi bitiremiyor. Okutmak yerine gelinlik giydiriyoruz onlara. Sonra da meydanlarda “Çağdaş Türkiye’yiz” diye övünüyoruz.
Bugün 8 Mart Dünya Bayanlar Günü.
Bugün yalnızca kutlama günü değildir aslında. Bugün yüzleşme günüdür. Bugün hesap verme günüdür. Bugün “kadınlar için ne yapmalıyız?” diye düşünme günüdür.
Bugün bayanlara çiçek verme, onlara hak ettikleri saygıyı ver.
Bugün “yerini bil” değil, “yerini al” de bayanlara.
Kadınlara yalnızca ‘arkandayız’ deme, yanlarında dur artık.
Kadınların yalnızca 8 Mart’ta değil, yılın her günü inançta yaşayabilmesi için gayret et. Zira bayanlar yılın her günü eşit davranılmayı hak ediyor.
Ne hoş demiş Ata’m;
‘Ey kahraman Türk bayanı, sen yerde sürünmeye değil, omuzlar üzerinde göklere yükselmeye layıksın.’
X
Web
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar külliyen müelliflerinin özgün niyetleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio